ปั้นชาและชา (ร้านชาทีดี)

12 พฤษภาคม 2553

ต้นชาพันปี
ต้นเดือนที่ผ่านมาได้มีโอกาสเดินทางไปดอยช้างเพื่อตามหาต้นชาที่แก่ที่สุดของเมืองไทย ซึ่งต้องเดินทางไปถึงสามครั้งถึงจะหาเจอ เนื่องจากขาดข้อมูลและความไม่พร้อมของเราเอง แต่สุดท้ายความพยามก็เป็นจริง เมื่อได้พบสุดยอดต้นชาของประเทศไทยก็หายเหนื่อยและถือว่าคุ้มค่าต่อการพยยามครับ ผมได้ข้อมูลมาว่าที่เมืองไทยมีการพบเจอต้นชาที่มีอายุประมาณพันปีที่ตำบลวาวีบ้านใหม่พัฒนาซึ่งอยู่เลยดอยช้างไปประมาณเจ็ดแปดกิโล ก็เลยเริ่มออกตามหาครับ ครั้งแรกไปถึงแค่ดอยวาวีก็เจอต้นชาอัสสัมประมาณร้อยปีครับ เนื่องจากเย็นมากแล้วจึงหยุดก่อนและถามหาข้อมูล พอครั้งที่สองก็ยังไปถึงแค่ดอยช้าง เนื่องจากขับรถกะบะไป เค้าบอกว่าต้องขับเคลื่อนสี่ล้อถึงจะปลอดภัยครับเพราะเป็นถนนดินแดงครับ ถ้าฝนตกมันจะแฉะและลื่นครับ แถมยังมีแค่เลนเดียว จึงต้องกลับครับ แต่ไม่ย่อท้อครับเนื่องจากที่บ้านมีมอเตอร์ไซค์อยู่คันหนึ่ง จึงลุยเลยครับไปกลับประมาณสี่ร้อยโลครับ บ้านอยู่ดอยแม่สลองครับ พอไปถึงบ้านใหม่พัฒนาก็ไปหาคนดูแลคนดูแลอุทยานครับ เป็นชาวพื้นเมืองคนอาข่าครับ เข้าเป็นคนนำทางเข้าอุทยานครับ ต้องเดินเท้าประมาณสองกิโลเมตร ระหว่างทางเป็นป่าสวยงามและชันมากครับ เหนื่อยสุดๆ มีช่วงหนึ่งเดินบนหน้าผาเลยครับ ไม่มีสิทธิ์ก้าวพลาดเลยนะครับ หวาดเสียวดี ในที่สุดก็ไปถึงจนได้ มีต้นใหญ่ประมาณหนึ่งคนโอบอยู่สองต้นครับ สูงประมาณสิบกว่าเมตรได้ครับ ผมว่าน่าจะมีหรือใกล้เคียงพันปีนะ ไม่น่าเชื่อเลยครับว่านอกจากเมืองจีน ไทยเราก็มีต้นชาแก่ๆกับเค้าด้วย ดีใจครับ ดูจากสภาพแล้วมันน่าจะขึ้นเองตามธรรมชาตินะครับ และระหว่างทางก็มีต้นชาเล็กๆขึ้นอยู่เยอะเหมือนกัน ลองเด็ดใบอ่อนชิมดูจะมีรสฝาดๆครับ ใบชาค่อนข้างใบใหญ่ น่าจะเป็นชาพันธ์อัสสัมพื้นเมืองครับ ชาวอาข่าจะมาเด็ดไปจิ้มกินกับน้ำพริกกินกันครับ แต่ต้องปีนขึ้นไปเด็ด เนื่องจากใบจะอยู่สูงขึ้นไปตรงยอดของต้น ดูได้จากรูปที่ผมถ่ายมาให้ดูครับ และตอนนี้ต้นชาสองต้นนี้ก็อยู่ในความดูแลของอุทยานชาพันปีแล้ว ถ้าใครสนใจก็ไปชมได้เลยครับ เนื่องจากต้นชาได้ขึ้นปะปนกับต้นไม้อื่นๆ ผมจึงเป็นห่วงเรื่องไฟป่ามากเลยครับ ผมว่าทางอุทยานควรจะมีมาตรการป้องกันให้ดี เพราะหาไม่ได้อีกแล้วไม่งั้นต้องรออีกพันปีครับ ขอให้พระคุ้มครองให้อยู่ดีกินดีคลาดแคล้วนะครับ

ขนาดของลำต้นเมื่อเทียบกับคนตัวใหญ่