ปั้นสายใบย่อม

ผมไปได้ปั้นไทยมาอีกหนึ่งใบ อาจจะด้วยความบังเอิญหรือะด้วยความพยามหรือปล่าว ? แต่ที่สำคัญคือดีใจครับ ปั้นใบนี้ถึงแม้ไม่ได้สวยสมบรูณ์แบบ แต่ก็ถูกออกแบบมาอย่างสวยลงตัว ไม่ว่าจะเป็นด้ามทองเหลืองที่สวยสง่า งานหุ้มที่ปารณีต และผิวปั้นชาที่เดิมๆ มีหลายอย่างที่ได้ศึกษาจากปั้นใบนี้ครับ และปั้นประเภทนี้คนจีนเค้าเรียกเลยครับว่าปั้นไทย แล้วเราเป็นคนไทยไม่หวงแหนแล้วใครจะช่วยเราเรารักษาไว้ละครับ ส่วนตัวผมยิ่งนานวันก็ยิ่งเห็นคุณค่าปั้นชาไทยครับ แล้วเพื่อนๆละครับ.

ปั้นใบย่อมๆ และถูกออกแบบหูหิ้วได้สมส่วนมากครับ ขอชมเชยช่างเลี่ยมยุคก่อนนะครับ


หูหิ้วสวยดีครับ

ฝาที่ผ่านการใช้งานมาเป็นเวลานานครับ ธรรมชาติดีครับ

งานเลี่ยมสวยๆ แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมช่างไม่ไว้รูอากาศ งานขนาดนี้ถ้าช่างไม่รู้ก็คงไม่ใช่ละครับ ผมเดาว่าอาจจะเป็นเพราะจุกชำรุดแน่ๆเลยครับ ต้องแกะดูครับ ช่างเถอะ อย่าแกะเลย ปล่อยเค้าเถอะ เค้าอยู่อย่างนี้มานานแล้ว ให้เค้าอยู่ต่อไปเถอะครับ

หูอันเดิมคงเสีย ช่างเลยซ่อมใหม่ โดยการปักหูทองเหลืองลงไปในเนื้อปั้นชาเลย โอ้โห ฝีมือขั้นเทพเลยครับช่างไทยยุคเก่าของเรา เก่งๆๆๆ และสะท้อนให้เห็นว่าคนยุคก่อนรักและหวงแหนปั้นชามากเลยนะครับ

การเลื่ยมปากสวยมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวครับ งานสุดยอดเลยครับ

ใบนี้ไม่ได้ขัดเงาครับ จึงได้ชมผิวเนื้อดินจื่อหนีธรรมชาติสวยๆครับ ถ้าไม่ขัดผิวก็จะไม่ตัน มันก็ยังหายใจได้ครับ

ผิวมีรอยประทุสวยๆแบบธรรมชาติครับ รอยประทุอาจมาจากแร่เหล็กที่เจือปน แล้วขจัดออกไม่หมดครับ ส่วนมากจะพบเห็นได้บ่อยจากปั้นเก่าๆครับ

ใบนี้รูเดี่ยวครับ เก่าถึงยุคครับ และมีรอยต่อแฮนเมดเด่นชัดครับ มีรอยเล็บเล็กๆของช่างเต็มไปหมดเลยครับ และใบนี้ข้างในสะอาดสะอ้านแสดงว่าเจ้าของเดิมรักถนอมมันมากครับ

ตราประทับชื่อของช่าง